چه وتی دلا اے هبرا در بکنێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.
اگن هماییئے روه شمئے دلا اِنت که ایسّا مَسیهی چه مَرکا رَند جاه جناێنت، گڑا آ که مَسیهی چه مُردگان جاه جناێنت، شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هم چه وتی هما روها زِندَ بَکشیت که شمئے دلا نِشتگ.
بله چه اِشیا پێسر که چُکّ پێدا ببنت و نێکی یا بدی بکننت، رِبِکّایا گوَشگ بوت که ”مسترێن کَسترێنئے هِزمتا کنت.“ اے ڈئولا بوت تان هُدائے اِراده چه گِچێنکاریا بَرجاه دارگ ببیت، بله چه کار و کِردئے راها نه، چه هماییئے راها که اِنسانا گْوانکَ جنت.
هُدائے بارگاها، هما هُدا که هر چیزّا زندَ بَکشیت و ایسّا مَسیهئے بارگاها، هما مَسیه که پُنتیوس پیلاتوسئے دێما وتی شاهدیئے تها نێکێن اِکراری کرت، من ترا هُکمَ دئیان که
