آسئے کئورے تچگا اَت و چه آییئے بارگاها در آیگا اَت. هزارانی هزار آییئے هِزمتا اَت و لَکّانی لَکّ آییئے دێما اۆشتاتگ‌اَت. دیوان په دادرَسیا نِشت و کتاب پَچ بوتنت.
گڑا گوَشتی: ”اے منی هما هبر اَنت که من گۆن شما آ وهدا کرتگ‌اَنت که اَنگت گۆن شما بوتگان. منی بارئوا، هر هبرے که موسّائے شَریَت، زَبور و نبیانی کتابان نبشته اِنت، آ زلور باید اِنت هما ڈئولا سَرجم ببنت.“
اورشَلیمئے مردم و آیانی هاکمان، ایسّا پَجّاه نئیاورت، بله گۆن آییئے مئیاریگ کنگا، آیان نبیانی هما هبر پوره و سَرجم کرتنت که هر شَبَّتئے رۆچا وانگَ بنت.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
من، یوهَنّا، شمئے برات آن و هما آزار، بادشاهی و سبر و اۆپارا شمئے همراه آن که مارا ایسّائے نامئے سئوَبا رسنت. من هُدائے هبر و ایسّائے شاهدیئے سئوَبا پَتموسئے جَزیرها اَتان.
گۆن بُرزێن تئوارێا گوَشتی: ”هُدائے بیمّا دلا بدارێت و آییا شان و شئوکت بدئیێت چێا که آییئے دادرسیئے ساهت آتکگ و رَستگ. هماییا پرستش بکنێت که آسمان و زمین، دریا و آپی چَمّگی جۆڑ کرتگ‌اَنت.“
کئے اِنت که چه تئو نتُرسیت، او هُداوند! کئے اِنت که تئیی ناما شئوکتَ ندنت؟ چێا که تهنا تئو پاک ائے. سجّهێن کئومَ کاینت و تئیی بارگاها ترا پرستشَ کننت، چێا که تئیی آدلێن کار زاهر بوتگ‌اَنت.“
