23 چِراگئے رُژن پدا هچبر تئیی تها ندْرپشیت. سالۆنک و بانۆری تئوارے پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت، چێا که تئیی سئوداگر زمینئے سکّێن مزنێن مردم بوتگ‌اَنت و تئیی جادوگریئے سئوَبا، سجّهێن کئوم رَد دئیگ بوتگ‌اَنت.
مردم پمێشکا آییئے مَنۆگر اَتنت که باز وهد اَت چه وتی سِهر و چمبندُکی کاران، مردمی هئیران کرتگ‌اَتنت.
بلاهێن اژدیا در کنگ بوت، هما کوَهنێن مار، که اِبلیس و شئیتان گوَشگَ بیت و سجّهێن دنیایا گُمراه کنگا اِنت. آ گۆن وتی پرێشتگان زمینا دئور دئیگ بوت.
گۆن آییا زمینئے بادشاهان زنا کرتگ و زمینا نِشتگێن مردم آییئے زِنهکاریئے شرابا بێسار کرتگ‌اَنت.“
آییئے پێشانیگا نامے نبشته اَت که رازے اَت: ”مزنێن بابِل. کَهبگانی و زمینئے پَلیتیانی مات“.
چَنگ جنۆک، سازگر، نَل و سُرنا جنۆکانی سازئے تئوار پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت. هچّ هُنرئے هُنرمند پدا هچبر تئیی تها شۆهاز کنگَ نبیت. جنتری تئوارے پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت.
چێا که سجّهێن کئومان آییئے زنائے مَست کنۆکێن شراب وارتگ. جهانئے بادشاهان گۆن آییا زنا کرتگ و دنیائے سئوداگر چه آییئے زیادهێن ائیش و آسودگیان هستۆمند بوتگ‌اَنت.
زمینئے بادشاهان که گۆن بابِلئے شهرا زِنا کرتگ و ائیش و نۆشئے زندِش گْوازێنتگ، وهدے آییئے سُچگئے دوتّانَ گندنت، په آییا گرێونت و پُرسیگَ بنت.
بله لگۆر و ناباور و هما که بَژّناک اَنت، هۆنیگ و زِنهکار و جادوگر و بُت‌پرست و سجّهێن درۆگبند، اِشانی آسر اِش اِنت که آسئے گوَرما گۆن آس و گۆکُرتا سۆچگ ببنت. اے دومی مرک اِنت.“
بله کُچکّ، جادوگر، زِنهکار، هۆنیگ، بُت‌پرست و هرکَس که درۆگَ بندیت و گۆن درۆگا مِهرَ کنت، اے سجّهێن چه شهرا ڈنَّ بنت.
اۆدا هچبر شپَ نبیت، چراگ و رۆچئے رُژنئے زلورتَ نبیت، چێا که هُداوندێن هُدا وت آیانی سرا وتی رُژنا دْرپشێنیت و آ، اَبد تان اَبد هُکمرانیَ کننت.
پدا زمینئے بادشاه، مزنێن مردم، پئوجی سرمستر، هستۆمند، زۆراور، هر گُلام و هر آزاتێن مردم، سجّهێنان وتا گارانی تها و کۆهانی سِنگ و تَلارانی نیاما چێر دات.
اے مردم نه چه وتی کُشت و کۆشان پشۆمان بوتنت، نه چه وتی سِهر و جادوگریا، نه چه وتی زِنهکاریا و نه چه وتی دُزّیان.
