2 پدا من چیزّے دیست، دریاێئے پئیما اَت بله چۆ شیشّگا اَت، گۆن آسا هئوار. و من دیست شیشّگی دریائے کَشا هما اۆشتاتگ‌اَتنت که رسترئے سرا و آییئے بُت و نامئے نمبرئے سرا سۆبێن بوتگ‌اَتنت. چَنگِش دستا اَت که هُدایا داتگ‌اَتنت.
من په شمئے گناهانی پشۆمانیا، شمارا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله هما که چه من و رَند آیگی اِنت، چه من زۆرمندتر اِنت و من آییئے کئوشانی دست گِرگئے لاهک هم نه‌آن. آ شمارا گۆن پاکێن روه و آسا پاکشۆدیَ دنت.
اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.
وهدے توماری زرت چارێن سَهدار و بیست و چارێن کماش گوَرانڈئے دێما کپتنت، هر یکّێا چَنگے دستا اَت و تلاهێن دَرپِش گۆن اَت که سۆچُکیا پُرّ اَتنت. اے هُدائے پَلگارتگێن مردمانی دْوا اَتنت.
