2 لاپی پُرّ اَت و چه چِلَّگی دردان کوکّارا اَت، چِلَّگ بئیگئے تئورشتان اَت.
بله اے سجّهێن، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت.
جنێنے وتی چِلّگیئے وهدا دردَ کَشّیت، بله اَنچۆ که نُنُّک پێدا بیت، وتی دردانَ شمۆشیت، چێا که همے گپّا گَل اِنت که نۆکێن انسانے دنیایا آتکگ.
منی چُکّان! من پدا په شما چِلّگی دردان آن، تان هما وهدا که پکّا زاهر ببیت که مَسیه شمئے دل و درونا نِشتگ.
چێا که نبیسگ بوتگ: ”شاتکامی کن، او سَنٹێن جنێن، تئو که هچّ چُکّ آورتَ نکنئے! په شادمانی کوکّار کن، تئو که چِلّگی درد نکَشّتگ! چێا که یله داتگێن جنێنئے چُکّ چه هماییئے چُکّان گێشتر اَنت که مَردی هست.“
اژدیائے لِٹّکا آسمانئے اِستارانی سئےیکّ رُپت و زمینا دئور دات. جنێن که چُکّا کپگی اَت، اژدیا، جنێنئے دێما اۆشتاتگ‌اَت تان اَنچۆ که آییئے چُکّ پێدا بیت، هما دمانا چُکّا بوارت.
