5 او هُداوند! تئیی کئوما پادمالَ کننت و تئیی میراسا آزارَ دئینت.
بدکار هچبر سرپدَ نبنت؟ اے منی کئوما اَنچشَ ورنت که مردم نگنَ ورنت و هُداوندا هچ تئوارَ نکننت.
بله ما تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پسانی پئیما هساب آرگَ بێن.
اگن نه، آ منا شێرانی پئیما دِرّنت، چُنڈ چُنڈَ کننت و منا رَکّێنۆکے نبیت.
وتی دلا گوَشتِش: ”آیان سَرجمیا وتی پنجگئے چێرا کارێن،“ گڑا هُدائے سجّهێن دیدارجاهِش اے سرڈگارا سۆتکنت.
که آکوبِش وارتگ و اێر برتگ و آییئے مُلکِش وئیران کرتگ.
و من وتی دو شاهدا واک و اِهتیارَ دئیان که تان هما هزار و دو سَد و شستێن رۆچان پئیگمبری بکننت. اِشان گۆنی گوَرا بیت.“
نون من دیست که جنێن چه هُدائے پَلگارتگێنانی و ایسّائے شاهدانی هۆنئے نۆشگا نِشه و مَلار اَت. من که دیست، سکّ هئیران و هَبَکّه منتان.
