18 وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
بله کمّے منتگاَت بٹگلان، نزّیک اَت پاد بلکُشنت.
بله من په تئو دْوا کرت تان تئیی باور و ایمان زئوال مبیت. گڑا، وهدے پِر ترّت و پدا منی راها آتکئے، وتی براتانی دستا بگر و دِلبڈّی بدئے.“
”پرچا اے اَتر په سئے سَد دینارا بها کنگ نبوت و زرّ گریب و نێزگاران دئیگ نبوتنت؟“
شما هُدائے سرا باور کرتگ و هُدا هم گۆن وتی زۆر و واکا په هما نِجاتا شمئے نِگهپانیا کنت که چه انّونا تئیار اِنت و آهری زمانگا پَدَّرَ بیت.
