3 او هُداوند! کئور چست بوتگ‌اَنت، کئوران وتی تئوار چست کرتگ، کئوران وتی گُرّگانی تئوار چست کرتگ.
مرکئے ساد و بندان منا پتاتگ‌اَت و تباهی و زئوالیئے هار و هیرّۆپان منا تُرسێنتگ‌اَت.
تُرے آییئے آپ گْرومبان و کپ و گجّ ببنت و کۆه چه آیانی گْرومبگا بلرزنت. اۆشت...
کئورے هست که جۆیی هُدائے شهرا شادمانَ کننت، بُرزێن اَرشئے هُدائے پاکێن جاگها.
آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات، دریا و هرچے که دریایا مان، په بُرزتواری آییا بنازێناتنت.
گڑا مارا چه وتی دپا کئورێئے پئیما آپ پیژّار دات که جنێنا هار ببارت.
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.
