5 چه شپئے بیمّا نتُرسئے، نه چه آ تیرا که رۆچا سْرَپیت،
آ چه بدێن هالانَ نتُرسیت، دلی جَم اِنت، تئوکلی هُداوندئے سرا اِنت.
پمێشکا نترسێن، تُرے زمین بجمبیت و کۆه دریائے دلا بکپنت.
گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘
شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن دُزّ کجام وهدا کئیت، گڑا آییا هچبر دُزّ وتی لۆگا په دُزّیا نه‌اِشتگ‌اَت.
