9 مئے سجّهێن زِند تئیی هِژمئے چێرا گوَزیت و وتی سالان په نالگا هلاسَ کنێن.
چُش که پُگ و پلار گواتئے دێما، هُداوندئے پرێشتگ آیان بتاچێنات.
”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نه‌اَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نه‌اِنت.“ اۆشت...
گڑا آیانی رۆچی په ناهودگی هلاس کرتنت و سال په تُرس.
هزار سال په تئو چۆ گوَستگێن یک رۆچێا اِنت، چۆ شپی یک پاسێا.
