12 گڑا مارا اے زانتا بدئے که مئے رۆچانی هساب کمّ اِنت، تان مئے دل اگلمند ببیت.
”او هُداوند! منی آکبتا پدّر کن، منی رۆچانی هساب چی اِنت، بِلّ تان بزانان که چۆن زوتَّ گوَزنت.
تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ، منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نه‌اَنت. سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نه‌اِنت.“ اۆشت...
تانکه رۆچ اِنت، باید اِنت ما منی دێم دئیۆکئے کاران سَرجم بکنێن، شپ که بیت گڑا کَسّ کار کرتَ نکنت.
