50 او هُداوند! هئیالا بکپ که تئیی هزمتکارا چۆن شِگانَ جننت، سجّهێن کئومانی ریشکندان وتی دلا داران.
آ گئیرت که منا په هُدائے لۆگا هست‌اِنت، منا جانسۆچَ کنت و باهێنیت و تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگ‌اَنت.
او هُداوند! یاتا بکپ که دژمن چِه پئیما مسکرا کننت و نازانتێن مردم تئیی ناما چِه پئیما بَد و رَدَ گوَشنت.
او هُدا! جاه جن و وتی هکّئے دێمپانیا بکن، یاتا بکپ که نازانت سجّهێن رۆچا چِه پئیما تئیی سرا کندنت.
’تئیی پدرێچا تان اَبد برجاهَ داران و تئیی بادشاهی تَهتا نَسلانی نَسل.‘“ اۆشت...
چێا که مَسیه هم وتی وَشنۆدیئے پدا نه‌اَت، اَنچُش که نِبشته اِنت: ”تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگ‌اَنت.“
