42 تئو آییئے دژمنانی راستێن دست بُرزاد بُرتگ و و سجّهێن بدواه شادمان کرتگ‌اَنت.
تان کدێن منی پگر و اندێشگ منا آزار بدئینت، هر رۆچ دلُن گَمیگ؟ تان کدێن دژمن منی سرا بالادست ببیت؟
جنگلی هوکّ آییا اێرَ برَنت و دشتئے جانوَریَ ورنت و سێرَ کننت.
تئو مارا همساهگانی دێما بنّام کرتگ و دژمن مارا کَلاگَ بندنت.
شمارا راستێنَ گوَشان، شما اَرسَ رێچێت و پُرسیگَ بێت، بله جهان گَلَ بیت. شما گمیگَ بێت، بله شمئے اے گَم شادمانیے تها بدلَ بیت.
زمینئے سرا نِشتگێن مردم، اِشانی سرا گَلَ بنت و جَشنَ گرنت و په یکدومیا ٹێکی دێمَ دئینت، چێا که اے دوێن پئیگمبران زمینئے سرا نِشتگێن مردم آزار داتگ‌اَنت.
