27 من هم آییا وتی مسترێن چُکَّ کنان، جهانئے مسترێن بادشاه.
نون هُداوندئے هُکما درشانَ کنان که منا گوَشتی: ”تئو منی بچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.
منی پناه دئیگئے تلار بئے، که مُدام دێم په آییا بیایان. تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ، چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
سجّهێن بادشاه، آییئے دێما سرا جَهل بکناتنت، سجّهێن کئوم آییئے هزمتا بکناتنت.
گۆن پِرئونا بگوَش: ’هُداوند چُشَ گوَشیت: اِسراییل منی مردێن‌چُکّ اِنت، منی ائولی چُکّ اِنت.
هُدایا آ چه پێشا زانتنت و چه پێسرا اَنچُشی گیشّێنتنت که آییئے چُکّئے داب و دْرۆشما ببنت، تان آ چُکّ بازێن براتانی ائولی ببیت.
آییئے کباه و رانئے سرا نامے نبشته اِنت: ”بادشاهانی بادشاه و هُداوندانی هُداوند.“
کئوم اِشیئے رُژنئے تها گامَ جننت و زمینئے بادشاه وتی شان و شئوکتا اِشیئے تها کارنت.
