15 او هُداوند! بَهتاور هما اَنت که شادمانیئے آوازا پجّاهَ کارنت و تئیی بارگاهئے نورا گامَ جننت.
او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے گوانکا بجن.
بازێنے گوَشیت: ”کئے اِنت په ما نێکی بکنت؟“ او هُداوند! وتی دێما په ما رُژناگ کن.
نه آیانی زهمانی زۆر اَت که مُلکِش گپت نه که باسک و بازووان سۆبێن کرتنت. اے تئیی راستێن دست اَت، تئیی باسک و چِهرگئے رُژن، چیا که آیانی سرا مهربان اتئے.
سباها رُدیت و سبزیت، بێگاها گیمّریت و هُشکَ ترّیت.
جمبر و تهاری آییئے چَپّ و چاگردا اَنت، اَدل و اِنساپ، آییئے تهتئے بُنهِشت و بُنیاد اَنت.
تئو منا زِندئے راه سۆج داتگ‌اَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘
و چۆن جار بجننت اگن رئوان دئیگ نبوتگ‌اَنت؟ اَنچُش که نِبشته اِنت: ”وَشکَدَم اَنت آ مردم که وشّێن مِستاگَ کارنت.“
بله نون جُستَ کنان: ”آیان نه‌اِشکتگ؟“ اَلّم اِشکتگِش، پرچا که: ”آیانی تئوار سجّهێن دنیایا شتگ و آیانی هبر جهانئے گُڈّی مرز و سیمسران سر بوتگ‌اَنت.“
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.
