8 تئو منی همدِلێن سنگت چه من دور بُرتگ و چه من بێزار کرتگ‌اَنت. بندیگ آن و در آتکَ نکنان.
منی راستێن نێمگا بچار، کسّ نێست که منی هئیالا ببیت. منا پناه نێست و کسّ منی زِندئے پگرا نه‌اِنت.
ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و دلُن مان باتنا هئیران.
دژمنانی سئوَبا سُبکّ و کلاگی بوتگان، هاس په همساهگان، پجّارۆک چه من تُرسان اَنت و هرکَس منا کوچه و دَمکانَ گندیت، تچیت.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
تئو منی دۆست و سنگت چه من دور کرتگ‌اَنت، تهنا تهاری اِنت که منی همراه اِنت.
بله پَریسی و مزنێن دینی پێشوایان هُکم داتگ‌اَت: ”هرکَس که زانت ایسّا کجا اِنت، مارا هال بدنت.“ آیانی دلا اَت که ایسّایا دَزگیر بکننت.
