14 او هُداوند! چیا منا یلهَ کنئے و وتی دێما چه من چێرَ دئیئے؟
او هُداوند! تان کدێن؟ بارێن منا تان اَبدَ شمۆشئے؟ تان کدێن وتی دێما چه من پناهَ کنئے و پۆشێنئے؟
چیا که تئو منی کلات ائے. تئو پرچا منا چه وت دور کرتگ؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟
چیا وتی دێما چێرَ دئیئے و په چے مئے بزّگی و لگتمالیا شمۆشئے؟
بله نون تئو مارا دئور داتگ و بےاِزّت کرتگ، مئے لشکرئے همراهَ نبئے.
تئو چُشێن هُداے نه‌ائے که چه بدیا دِلوشّ ببئے، بدی گۆن تئو جَلِّتَ نکنت.
دێما چه وتی هزمتکارا مپۆشێن، په منی مَدَتا اشتاپ کن که سکّ تَنگ آتکگان.
بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلی، اِلی، لِما سَبَکْتَنی؟“ بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟
