15 هما که چه هُداوندا نپرتَ کننت، دوتل و سرجهل بوتگ‌اتنت، تان اَبد اَنچش بوتگ‌اَت.
تئیی هزمتکارانی چُکّ تئیی بارگاها جَهمنندَ بنت و آیانی پُشپَد تئیی درگاها برجاهَ ماننت.“
چیا که تئیی مِهر چه زندا شَرتر اِنت، منی لُنٹ ترا نازێننت.
اِشانی دێما سرا جَهل مکن و سُجدهِش مکن. چێا که من تئیی هُداوندێن هُدا هَسَدّیگێن هُداے آن. پِتانی رَدکاریانی سِزایا آیانی چُکّانَ دئیان. آ که چه من نپرتَ کننت، آیانی ردکاریانی سِزایا آیانی سئیمی و چارمی نَسل و پَدرێچا دئیان.
بُهتام جنۆک، هُدابێزار، بےاَدب، گُروناک، بَٹاک جنۆک، بدکِردیئے جۆڑێنۆک، پت و ماتئے ناپرمان،
هما پِگر و هئیال هُدائے دژمن اِنت که مهاری گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اِنت. آ وتا هُدائے شَریَتئے دستا ندنت، اے کارا کرت هم نکنت.
