18 گڑا ما وتی دێما چه تئو نترّێنێن، مارا زِند ببَکش که تئیی ناما بگرێن.
او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ، اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.
منی هکّئے دێمپانیا بکن و منی پُشت بئے، وتی کئولئے هسابا منا زندگ بدار.
تئیی رهمت سکّ باز اَنت، او هُداوند! وتی شَریَتئے هسابا منا زندگ بدار.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
منی چمّان چه بے‌اَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ، بله پدا منی زندا بۆدێنئے. هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
گڑا ما، تئیی کئوم که تئیی چَراگاهئے پس اێن، تان اَبد تئیی شُگرا گِرێن، نَسلانی نَسل ترا ستا کنێن.
مارا پدا زندَ نبَکشئے که تئیی کئوم تئیی بارگاها شادهی بکنت؟
