12 او هُداوند! چه مئے همساهگان هما سُبکّیانی بێرا هپت سری گێشتر بِگر که تئیی شانا کرتگ‌اَنتِش.
هُداوندا گۆن آییا گوَشت: ”چُشَ نبیت. هرکَس که ترا بکُشیت، آییئے سِزا هَپت سَریَ بیت.“ گڑا هُداوندا کائِنارا نشانے پِر کرت تانکه اگن کَسے گۆن آییا ڈیکّ بوارت، مکُشیتی.
چه بَد و رَد گوَشۆکانی شگانا، چه دژمن و بێرگیرئے دستا.
او هُدا! تان کدێن دژمن تئیی سرا بکندیت؟ دژمن تان اَبد تئیی ناما بَد و رَد بکنت؟
هُداوندا تان اَبد ستا بات. اَنچش بات. آمین.
بدئیێت تان شمارا هم دئیگ ببیت. شمئے داتگێنانی بدلا، سررێچ و دَپادَپێن کئیل و پئیمانه، شمئے کُٹّا رێچگَ بیت، چێا که، گۆن هر کئیلێا بدئیێت، گۆن هما کئیلا شمارا دئیگَ بیت.“
