42 آییئے دستئے زۆرِش یات نکرت که آ رۆچا چۆن چه دژمنانی دستا رَکّێنتنتی،
وتی رَکّێنۆکێن هُدااِش شمُشت، هما که مِسرا مزنێن کاری کرتگ‌اَت.
آییئے کرتگێن کارِش شَمُشتنت، هما اَجَبێن کار که آیانا پێشی داشتگ‌اتنت،
وتی دستا نشانے و پێشانیگا یاتگێجے پِر کن که هُداوندئے شَریَت تئیی دپا ببیت. چێا که هُداوندا گۆن وتی پُرزۆرێن دستا ترا چه مِسرا در کرت.
ما مِسرا ترا نگوَشت: ’مارا یله کن و بِلّ که مِسریانی گُلامیا کنێن؟‘ چه اے گیابانا مِرَگا په ما مِسریانی گُلامی شَرتر اَت.“
