1 او منی کئوم! منی سۆجان گۆش دار و دلگۆشا گۆن منی هبران کن.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
”او منی مردمان! بِشکنێت که هبرَ کنان. او اِسراییل! تئیی هلاپا گواهیَ دئیان. من هُدا آن، شمئے هُدا.
من تئیی هلاپا، تهنا تئیی هلاپا گناه کرتگ و هما کارُن کرتگ که تئیی چمّا بد اِنت. پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا بےائیب ائے.
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
هرکَسا گۆش پِر، بِشکنت.“
