16 آپان ترا دیست، او هُدا! آپان ترا دیست و لَرزِتنت، جُهلانکی دْرَهگا لگّتنت.
نون تئیی اے دوێن مردێن‌چُکّ منیگَ بنت، همے چُکّ که چه منی اِدا، تئیی کِرّا آیگا پێسر مِسرئے مُلکا پێدا بوتگ‌اَنت. اِپراێم و مَنَسی منیگَ بنت، اَنچۆ که روبِن و شَمون منیگ اَنت.
موسّایا وتی دست دریائے سرا شهار دات و چه هُداوندئے زۆرا سجّهێن شپا چه رۆدراتکا ترُندێن گواتێا کَشِّت و دریا پُشتا کِنزێنت. آپ دو بهر بوت و هُشکی زاهر بوت.
پمێشکا منی اے پئیگاما اِسراییلیان سَر کن: ’من هُداوند آن. من شمارا چه مِسریانی بیگاریا کشّان و چه گُلامیا آزاتَ کنان. دستا شهارَ دئیان، مِسریان گرانێن سِزا دئیان و شمارا مۆکان.
