10 منَ گوَشان: ”اے شَکّ و سئوال منا رنجێننت نون هما اهد و باریگانی هئیالا کپان که بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی راستێن دست شهارتگ.“
پرێشانیانی تها گوَشتُن: ”هرکَس درۆگبند اِنت.“
من چه وتی تُرسا گوَشت: ”چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.“ اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے، وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
بێپَهم و نزانتکار اتان، تئیی درگاها هئیوانێئے پئیما، چه پَهم و پۆها ڈنّ.
گوَستگێن وهدانی هئیالا کپان، کوَهنێن اَهد و باریگانی.
او هُداوند! تئیی راستێن دست اَجَب زۆرمند اَت. او هُداوند! تئیی راستێن دستا دُژمن شِنگێنت.
بچکّئے پتا هما دمانا کوکّار کرت و گوَشتی: ”منا باور اِنت، اگن منی باور نِزۆر اِنت، کُمکّ بکن تان پُرزۆرتر ببیت.“
