18 او هُداوند! یاتا بکپ که دژمن چِه پئیما مسکرا کننت و نازانتێن مردم تئیی ناما چِه پئیما بَد و رَدَ گوَشنت.
او هُداوند! یاتا بدار که اورشَلیمئے کپگئے رۆچا اِدومیان چے کرت. ”پرۆشێتی“ آیان گوَشت، ”چه بُنا پرۆشێتی.“
منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و اَهمکانی کَلاگی مکن.
بَهتاور هما اِنت که گریب و بزّگانی هئیالا اِنت، هُداوند آییا بلاه و مسیبتانی رۆچا رَکّێنیت.
او هُدا! جاه جن و وتی هکّئے دێمپانیا بکن، یاتا بکپ که نازانت سجّهێن رۆچا چِه پئیما تئیی سرا کندنت.
مزنێن شهر، بابِل سئے ٹکُّرا بهر بوت و کئومانی شهر کپتنت و هُدایا مزنێن شهر، بابِل یات اَت و وتی گَزب و هِژمئے شرابئے پیالهی آییارا دات.
