6 پمێشکا کِبر آیانی گوَرئے هار اِنت و هِژم و گَزب آیانی پۆشاک.
پِرئونا وتی مُهرئے مُندریکّ چه دستا کَشِّت و ایسُّپئے دستا دات، شَرّێن لیلُمئے پۆشاک و سُهرئے هارے گوَرایی دات.
نالت کنگی چۆ پۆشاکا گوَرا اَت، آپئے پئیما آییئے جانا اێر نِشت، رۆگنئے پئیما هڈّانی شت.
منی دژمنان رسواییئے جامگ گوَرا دئیگ بات و شرمندگیئے کباها پۆشێنگ باتنت.
بادشاها گوَشت: ”اے هما مزنێن بابِل نه‌اِنت که من گۆن وتی زبردستێن زۆرا اَڈّ کرت که منی پُرمڑاهێن شان و شئوکتا زاهر بکنت و منی شاهی کَلات ببیت؟“
او وَرنایان! اَنچُش شما هم وتی مسترێنانی پرمانبَرداریا بکنێت و گۆن یکدومیا بێکِبر و دربێش ببێت، چێا که ”هُدا پُرکِبر و گُروناکێن مردمانی هلاپا مُهرَ اۆشتیت، بله بێکِبر و دربێشێن مردمانی سرا وتی رهمتانَ گوارێنیت.“
