22 بێپَهم و نزانتکار اتان، تئیی درگاها هئیوانێئے پئیما، چه پَهم و پۆها ڈنّ.
ناسرپدێن اسپ یا کَچَرئے پئیما مبئے، که تهنا گۆن لگام و مهارا رام کنگَ بیت، اگن نه، تئیی نزّیکا نئیئیت.“
چیا که گِندگا اێن، دانا هم مرنت و نادان و بێسُدّ هم هلاکَ بنت و وتی مال و هستیا په دگرانَ کِلّنت.
او هُدا! تئو زانئے که من اهمکی کرتگ، منی گناه چه تئو چێر نه‌اَنت.
اهمکَ نزانت و نادان سرپدَ نبیت.
هرچُنت که بدکار چۆ کاها برُدنت و رَدکار بسبزَنت، بله تان اَبد تباهَ بنت.
