2 بله کمّے منتگ‌اَت بٹگلان، نزّیک اَت پاد بلکُشنت.
او هُداوند! تئو منی اَرواه چه مَرکا رَکّێنت، منی چمّ چه ارسان و پاد چه لَکُشَگا
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگ‌اَنت.
بله وهدے آ نادْراه اتنت، من سوگی گُد و پۆشاک گوَرا کرت و جسم و جان گۆن رۆچگ دارگا رنجێنت. وهدے منی دْوا بێپسّئو منتنت
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
بله من چه تئیی مِهرا تئیی لۆگا کایان و چه تئیی تُرسا تئیی پرستشگاها کۆنڈانَ کپان.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
