14 هر رۆچ آزاران کپتگان و هر سُهبا هکّلَ وران.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
او هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئو آییا اَدبَ کنئے، هما که تئو گۆن وتی شَریَتا آییا تالیمَ دئیئے.
اے شمئے شادمانی اِنت، تُرے شما انّون په دمانُکێا گرانێن وهد و چَکّاسان بکپێت.
