12 هئو، بدکار چُش اَنت، مُدام آسودگ اَنت و مال و مِلکتِش دێما رئوان اِنت.
هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن، چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ، که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے، چُکِّش بازَ بنت و آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
بدکار و بێرهمێن مردے دیستُن که سرسبزێن درچکێئے پئیما وتی جاها شاداب اَت،
آیانی تئوکل په وتی زرّ و مالا اِنت و وتی مزنێن هستیئے سرا پهرَ کننت.
”هئو! اِش اِنت آ کَس که هُدایی وتی کلات نکرت. تئوکَلی وتی بازێن مال و دئولتئے سرا بست و وتی برباد کنگا توانا بوت.“
په زُلم و زۆرا تئوکل مکنێت و په دُزّیا اُمێت مبندێت، هرچُنت که شمئے مال گێشترَ بیت، په آییا دل مبندێت.
یکّ مالدار و هَزگارێن مردێا مُدام گران‌کیمّتێن پُچّ و پۆشاکَ پۆشت و وتی رۆچی په ائیش و نۆشَ گوازێنتنت.
