19 او هُدا! تئیی اَدل تان بُرزێن اَرشا اِنت، تئو ائے که مزنێن کارِت کرتگ. او هُدا! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟
چُشێن زانت په من سکّ باز اَجب اِنت چه منی سرپدیا بێکساس بالاتِر.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
او هُدا! تئیی مِهر چنکدر پُراَرزش اِنت، بنی آدم تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ گیپت.
چیا که تئیی مِهر باز اِنت، تان اَرشا رسیت و تئیی وپاداری تان جمبران.
هُداوندێن هُدایا ستا بات، اِسراییلئے هُدایا، اجبێن کارانی کنۆک تهنا هما اِنت.
او هُداوند! هُدایانی نیاما کَسّ تئیی مَٹَّ نبیت و تئیی کار بێمَٹّ اَنت.
او هُداوند! هُدایانی نیاما کئے تئیی پئیما اِنت؟ کئے تئیی پئیما پاکیا مَزَن‌شان اِنت؟ تئیی پُرشانێن کار سَتا کرزنت و تئو هئیران کنۆکێن کارَ کنئے.
چێا که آ پاک‌نامێن زۆرمندا په من مزنێن کار کرتگ.
