7 بِلّ که کئومانی رُمب تئیی گوَرا یکجاه بنت، چه بُرزا اِشانی سرا هاکمی بکن!
هرچُنت که هُداوند مَزَن‌شان اِنت، بله بێکِبران په رهمَ چاریت و گُروناکان چه دورا پجّاهَ کاریت.
آگاه بئے و په منی دادرسیا جاه بجن. او منی هُدا، او منی هُداوند! په منی هکّا.
او هُدا! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، هُداناباورێن کئومێئے دێما، په منی هَکّا جاه بجن و منا چه بدکار و پرێبکارانی دستا برَکّێن،
چه تئیی دادرسیا یَهودائے مێتگ شادمان باتنت و سَهیونئے کۆه شادان.
او هُداوند، او لشکرانی هُدا! تئو اِسراییلئے هُدا ائے، آگاه بئے، سجّهێن کئومان سِزا بدئے و بدکارێن درۆهۆکانی سرا رهم مکن. اۆشت...
هُداوند چه مزنێن آپانی تئواران، چه دریائے چئولانی پرُشگا مزن‌شانتِر اِنت، بُرزێن اَرشا.
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.
چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگ‌اَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“
