5 بِلّ که دژمن منی پدا بیئیت و آییئے دست په من برسیت، منی زِندا پادمال بکنت و منا هاکانی تها بواپێنیت. اۆشت...
بازێنے منی بارئوا گوَشگا اِنت: ”هُدا اِشیا نرَکّێنیت.“ اۆشت...
چه تئیی نێمگا اِنت که دژمنان پدَ کنزێنێن، چه تئیی ناما اِنت که اُرُش برۆکان لگتمالَ کنێن.
آدمی وتی اَرزش و هستۆمندیا نمانیت، چارپادانی پئیما اِنت که بێرانَ بنت.
گۆن هُدایا سۆبێنَ بێن، هما اِنت که مئے دژمنان پادمالَ کنت.
