29 بله نون من، سِتَم دیستگ و پدَرد آن. او هُدا! تئیی نجات منا اێمن بدارات.
چێا که من نێزگار و هاجتمندے آن و دلُن باتنا ٹَپّیگ اِنت.
چێا که هاجتمندئے راستێن نێمگا اۆشتیت تانکه آییا چه دادرسانی هُکما برَکّێنیت.
منا چه دژمنانَ رَکّێنیت. هئو! تئو منی دژمنانی دێما منا سرپرازَ کنئے و چه زالمێن مردمانَ چُٹّێنئے.
هُداوند ترا سکّی و سۆریانی رۆچا پَسّئو بدئیات، آکوبئے هُدائے نام ترا نگهپان بات.
من گریب و هاجتمند آن، هُداوندا منی هئیال گوَر بات. تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے. او منی هُدا! دێر مکن.
او منی هُدا! منا چه دژمنان برَکّێن و چه آیان که منی هلاپا جاهَ جننت، منی نگهپانیا بکن.
بله من سِتَم دیستگێن مهتاجے آن. او هُدا! دێم په من اشتاپ کن، تئو منی رَکّێنۆک و مَدَتکار ائے. او هُداوند! دێر مکن.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”هرکَس که منی گُنهکار اِنت، من آییئے ناما چه وتی کتابا درَ کنان.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
