19 تئو آ سُبکّیان وتَ زانئے که منی سرا اَنت و منی شرمساری و رسواییان، منی سجّهێن دژمن تئیی دێما اَنت.
او هُداوند! منی سجّهێن اَرمان تئیی دێما اَنت، آهسرد و گینسارتُن چه تئو چێر نه‌اَنت.
چیا که راستی آیانی زبانا نێست و دل و دَرونِش تباهی اِنت و بسّ. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے و وتی زبانا په چاپلوسی کارَ بندنت.
ایسّایا گوَشت: ”منا جِنّ پِر نێست. من وتی پتا باز اِزَّتَ دئیان، بله شما منا بےاِزّتَ کنێت.
بِلّ تُرے بےاِزّت کنگ بوت، بله اَنگت هم هچکَسی بےاِزّت نکرت. تنتنا وهدے سکّی سگّگا اَت، کَسّارا پادتراپی ندات. آییا هُدائے سرا تئوکل کرت که تچکێن اِنساپ و دادرَسیَ کنت.
