32 او جهانئے مُلکان! په هُدایا سئوت بجنێت، هُداوندا گۆن سئوتا بنازێنێت، اۆشت...،
او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے گوانکا بجن.
هما وهدا که کئوم و بادشاهی په هُداوندئے پرستشا یکجاه مُچَّ بنت.
کئے اِنت که چه تئو نتُرسیت، او هُداوند! کئے اِنت که تئیی ناما شئوکتَ ندنت؟ چێا که تهنا تئو پاک ائے. سجّهێن کئومَ کاینت و تئیی بارگاها ترا پرستشَ کننت، چێا که تئیی آدلێن کار زاهر بوتگ‌اَنت.“
