19 هُداوندا ستا بات، مئے رَکّێنۆکێن هُدایا که هر رۆچ مئے بارانَ سگّیت. اۆشت...
او هُدا! تئیی هئیال په من چۆن بێبها اَنت، اِشان هساب نێست.
تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے، چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...
وتی پرێشانیان په هُدایا بِلّ، که آ تئیی دارۆک اِنت، آ هچبر پهرێزکاران کپگا نئیلیت.
گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردست‌ترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
