13 تُرے گواش و آهُرّانی تها واب ببئے کپۆدرانی بال نُگره‌پۆشَ بنت و پُٹِش تِلاه‌رنگ.
ایسّاکار زۆرمندێن هرے که دوێن تَنگانی نیاما تَچک اِنت.
وتی مردمی زَرّ و سُهرا بار کرت و ڈنّا آورتنت و چه آیانی کَبیلهان کَسّا ٹگل نئوارت.
چێا که هُداوند چه وتی کئوما وشنۆد اِنت، آ بێکِبران سۆبمندیئے تاجا بَکشیت.
وتی کپۆتا رسترانی وراک مکن و ستم دیستگێن کئومئے زندا تان اَبد مشمۆش.
”بارُن چه آییئے کۆپگا دور کرت و دست چه گرانێن سَپتا آزات کرتنت.“
هِشت و بَتانَهئے اَڈّ کنگِشَ پرماتنت و ڈگارانی سرا هر دابێن گرانێن کارِشَ گپتنت و آیانی زندگی‌اِش اَزاب کرت. سجّهێن کارِش په بێرَهمی پرماتنت.
اۆدا همینچُک شدیگ بوت که دلیَ لۆٹت هما کۆسَگان بوارت و وتی لاپا سێر بکنت که هوکّانی وراک اَتنت، بله کَسّا په ورگا هچّ ندات.
بله پتا وتی هِزمتکار گوَشتنت: ’اِشتاپ کنێت، په آییا گهترێن کَباها بیارێت و گوَرایی بدئیێت. چَلّه و مُندریکّی دستا و کئوشی پادا بدئیێت.
یکّ وهدے ما هم بےاَگل و ناپرمان و گُمراه بوتگێن و هر پئیمێن بدێن واهگ و هئوا و هئوَسانی گلام بوتگێن. ما وتی زند بدکاری و هسدّئے تها گوازێنتگ. نَپرتئے هکدار بوتگێن و ما گۆن یکدومیا نَپرت کُرتگ.
