9 مئے زِندی رَکّێنتگ و پادی چه ٹگَلَگا داشتگ‌اَنت.
چێا که آ هچبر لرزێنَگَ نبیت، پهرێزکارێن مردمے تان اَبد یات کنگَ بیت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
بدکارێن بادشاهێئے اَسا پهرێزکارانی میراسئے سرا هُکمرانَ نبیت که پهرێزکار وتی دستا په بدکاری سِلّ مکننت.
زمینئے سجّهێن زۆراور وراکَ ورنت و آییئے دێما کپنت، هاکیێن انسان کۆنڈانَ کپیت، هما که وتا، وت زندگ داشتَ نکنت.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
’چیا که مئے زِند، جُنزگ و هرکت و هستی چه هماییا اِنت.‘ اَنچُش که چه شمئے جندئے شائران لهتێنا گوَشتگ: ’ما هم آییئے پُشپَد اێن.‘
