3 هُدایا بگوَشێت: ”تئیی کار چنکدر باکمال اَنت. تئیی واک و کدرتئے مزنیئے سئوَبا دژمن تئیی دێما هاکا کپنت.
تان منی تئوارا اِشکننت، پرمانَ برنت، دَرامد منی دێما وتی سرا جَهلَ کننت.
آ دِلتْرَکَّ بنت، لرزان و دْرهان چه وتی کلاتانَ تچنت.
چیا که بُرزێن اَرشئے هُداوند باکَمال اِنت، سجّهێن جهانئے مزنێن بادشاه.
گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردست‌ترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
کَلَم و کاشانی نیامئے رسترا هکّل دئے و کئومانی گوَسکانی نیاما گۆکانی گۆرُما. رستر اێردستَ بیت و نُگرهَ کاریت. جنگ‌دۆستێن کئومان شِنگ و شانگ کن.
آ هاکمانی گرورانَ پرۆشیت، زمینئے بادشاه چه آییا تُرسنت.
هما که چه هُداوندا نپرتَ کننت، دوتل و سرجهل بوتگ‌اتنت، تان اَبد اَنچش بوتگ‌اَت.
مَریما په آیان نازێنک جت: ”هُداوندا بنازێنێت، چێا که هُداوند په شان و شئوکت سۆبێن بوت. آییا اَسپ و اَسپ‌سوار دریایا چَگَل داتنت.“
