3 آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت، تئو مارا بکشِت.
منی مئیارباری چه سرا سر گوَستگ، گرانێن بارێئے پئیما چه تاگتا گێش اِنت.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
گۆن زوپائے لمبان پاکُن کن که پاکیزگَ بان، منا بشۆد که چه برپا اسپێت‌ترَ بان.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.
چێا که گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے واهَگ پاکێن روهئے هِلاپ اَنت و پاکێن روهئے واهگ گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے هِلاپ اَنت. اے گۆن یکدومیا جنْگا اَنت و پمێشکا شما آ کارانَ نکنێت که کنگِشَ لۆٹێت.
