6 نااِنساپیا دلیل و هُنرَ کننت و گوَشنت: ”ما تمان و کمالێن شئورے کرتگ.“ په راستی که انسانئے دل و هئیال زانگَ نبنت.
وهدے اِشیا دیست که من کوکّار کرت، وتی کباهی منی کِرّا اِشت و در شت.“
وتی دلا گوَشیت: ”هُدایا شَمُشتگ دێمی پۆشێنتگ و هچبرَ نگندیت.“
بدواه و بێرهمێن شاهد جاهَ جننت و هما مئیاران منا لَڈّنت که چه آیان سهیگ نه‌آن.
کبر آیانی اَبدمانێن لۆگَ بیت، نَسلانی نَسل، آیانی مِنندجاه، هرچُنت که کَلّگانا وتی نامِش پِر کرت.
چیا که راستی آیانی زبانا نێست و دل و دَرونِش تباهی اِنت و بسّ. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے و وتی زبانا په چاپلوسی کارَ بندنت.
مزنێن دینی پێشوا و سرۆکانی دیوانئے سجّهێن باسک، په ایسّائے مَرکئے سِزا دئیگا درۆگێن شاهدیئے شۆهازا اَتنت،
یَهودیان گوَشت: ”مارا شَریَتے هست‌اِنت که آییئے رِدا، اے مرد الّما کُشگ ببیت، چێا که گوَشتگی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“
