1 او هُدا! وهدے نالان و پریاتَ کنان، منی تئوارا بِشکُن و زندا چه تُرسناکێن دژمنان برَکّێن.
هُداوند! منا چه بدکاران پهرێز و چه هِژمناکان برکّێن،
او هُداوند! ترا تئوارَ کنان، زوتّ په من بیا. وهدے ترا تئوارَ کنان، منی تئوارا گۆش دار.
او هُداوند! وهدے پریاتَ کنان منی تئوارا بِشکن، منی سرا رهم کن و پَسّئو بدئے.
هُداوندُن شۆهاز کرت و منا پَسّئوی دات، چه منی سجّهێن تُرسان منا آزاتی کرت.
گوَشتی: ’او پولُس! متُرس، تئو باید کئیسَرئے دربارا پێش کنگ ببئے، مان بۆجیگا تئیی همراه هم هُدایا رَکّێنتگ‌اَنت.‘
