5 اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
من وتی سجّهێن زندا په هُداوندا سئوتَ جنان، تانکه زندگ آن، وتی هُدایا نازێنان.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
دستان پاکێن جاگهئے نێمگا چِست کنێت و هُداوندا بنازێنێت.
هُداوندا بنازێنێت چێا که هُداوند نێک اِنت، په سئوت آییئے ناما بنازێنێت که دلکَشّ اِنت.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
آ وهدی هُدائے کُربانجاها رئوان، دێم په هُدایا که منی وشّی و شادهی اِنت. او هُدا، منی هُدا! ترا گۆن چنگا نازێنان.
بَهتاور هما اِنت که تئوی گچێنَ کنئے و وتی بارگاها کارئے تانکه همۆدا جهمنند ببیت. چه تئیی درگاهئے نێکیا سێراپ باتێن، چه تئیی پرستشگاهئے پاکیا.
منی لُنٹ شادمانیئے کوکّارا کننت، من ترا نازێنان، که تئو منا مۆکِتگ.
اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
