5 چیا که تئو، او هُدا، منی داتگێن کئول اِشکتگ‌اَنت و وتی نامئے تُرستگێنانی میراسِت منا بکشاتگ.
همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
او هُدا! باید اِنت گۆن تئو وتی کرتگێن کئولان پوره بکنان، په تئو شُگرگزاریئے کُربانیگان پێشَ کنان.
او هُدا! سَهیونا ستا و سنا تئیی ودارا اِنت، گۆن تئو مئے کئول پورهَ بنت.
بله هُدایا په راستی اِشکتگ و منی دْوائے تئواری گۆش داشتگ.
وتی راها منا سۆج دئے، او هُداوند، که تئیی راستێن راها برئوان، منی دلا سَرجما گۆن وت کن که چه تئیی ناما بتُرسان.
هُداوندئے بارئوا گوَشان: ”هما منی پناه و کلات اِنت، منی هُدا، که هماییئے سرا تئوکلَ کنان.“
کَسے که آییئے دلا هُداتُرسی ببیت و په تچکی و راستی کار بکنت، هُدائے بارگاه په آییا پَچ اِنت، تُرے چه هر کئومێا ببیت.
