4 من هچ گناه و مئیارے نکرتگ، بله اے اَنگت منی سرا اُرُش کنگا تئیار اَنت. په منی کُمکا پاد آ و منی هالا بچار.
من چه اِبرانیانی مُلکا دُزّگ و اِدا آرگ بوتگان و اِدا هم من چُشێن کارے نکرتگ که اے سیَه‌چاتا دئور دئیگ ببان.“
مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
آگاه بئے و په منی دادرسیا جاه بجن. او منی هُدا، او منی هُداوند! په منی هکّا.
او هُداوند! آگاه بئے. په چے واب ائے؟ جاه جن و مارا تان اَبد یله مکن.
درۆگبندان بێگواهَ کنئے، هُداوند چه هۆنیگ و پرێبکاران نپرتَ کنت.
گۆن اے سجّهێن بدیان رکّتَ کننت؟ او هُدا! وتی هِژمئے تها کئومان سرشکون کن.
پمێشکا شما گۆن سرۆکانی دیوانا هۆریگا، لشکرئے مسترا بگوَشێت که آ پولُسا شمئے کِرّا بیاریت. گۆن لشکرئے مسترا شمئے نیمّۆن اے ببیت که شما پولُسئے بارئوا گێشتر زانگ و جُست و پُرس کنگَ لۆٹێت. ما تئیار اێن، رَسگا پێسر، راها آییا کُشێن.“
په هۆنئے رێچگا اِشتاپَ کننت،
