12 په وتی دپئے گناه و لُنٹانی هبران وتی کِبرئے تها بندیگ ببنت. اِشانی نالت و درۆگبندیئے سئوَبا،
بدکار گۆن کِبر نِزۆرێنان شکارَ کنت، بِلّ که وتی پندلانی داما گرپتار ببیت.
دپ و زبانی چه نالت و پرێب و سِتما پُرّ اِنت، آییئے زبانئے چێرا پِتنه و شِرکاریا کُدام بستگ.
او هُداوند! چه مئے همساهگان هما سُبکّیانی بێرا هپت سری گێشتر بِگر که تئیی شانا کرتگ‌اَنتِش.
سجّهێن مردمان گوَشت: ”اِشیئے هۆن مئیگ و مئے چُکّانی گردنا ببیت.“
گوَشتِش: ”او واجه! مارا یات اِنت که اے درۆگبندا وتی زِندا گوَشتگ‌اَت که ’سئے رۆچا رَند من پدا زندگَ بان و جاهَ جنان.‘
بله مردم وتی هبرئے سرا اۆشتاتنت و گوَشتِش: ”اے مرد، گۆن وتی تالیمان، یَهودیَهئے سجّهێن دَمگئے مردمانَ شۆرێنیت. چه جَلیلا بُنگێجی کرتگ و انّون اِدا رَستگ.“
