11 او هُداوند که مئے اِسپر ائے! آیان مکُش، چُش مبیت که منی کئوم بشمۆشیت. گۆن وتی زۆراکیا اِشان سرگردان کن و اێر بیار.
چُکّ و نُماسگانِش درکئومانی نیاما گار و گُمسارَ کنان و سجّهێن مُلکان شِنگ و شانگِشَ کنان.
هُداوند گۆن من اِنت، منی مَدَت کنۆک، په سرپرازی دژمنانی نێمگا چاران.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
مارا کُربانیگێن پسانی پئیما په کُشگا اِشتگِت و کئومانی نیاما شِنگ و شانگ کرتگ.
بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت. ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
مئے بادشاها دلگۆش کن، او هُدا! وتی رۆگن پِر مُشتگێنا دلگۆش کن.
آ وهدا هما که یَهودیَها اَنت، کۆهان بتچنت، آ که اورشَلیما اَنت ڈنّا در بکپنت و آ که چه شهرا ڈنّ اَنت شهرا مرئونت.
آ رۆچان مردم مرکَ لۆٹنت بله مرکِشَ نرسیت. مرکئے لۆٹۆکَ بنت و مرک چه آیانَ تچیت.
