4 آیان زهرے مان اِنت چُش که مارئے زهرا، سْیَه‌مارێئے ڈئولا اَنت که گۆشی بستگ‌اَنت و
جنێنا گوَشت: ”ما باگئے درچکانی بَر و سَمران وارتَ کنێن،
اِشانی وشّێن بۆ که هُداوندئے کِرّا سر بوت، وتی دلا گوَشتی: ”من چه اِد و رند هچبر زمینا انسانئے سئوَبا نالتَ نکنان، بِلّ تُرے چه کَسانیا آییئے دلئے واهگ بَد اَنت. چه اِد و دێم هچبر سجّهێن سَهداران اے پئیما هۆریگا گار و گُمسارَ نکنان که انّون کرتگُن.
وتی زبانا چۆ مارا تێزَ کننت و گرّمارئے زهرِش لُنٹانی چێرا اِنت. اۆشت...
گۆن زوپائے لمبان پاکُن کن که پاکیزگَ بان، منا بشۆد که چه برپا اسپێت‌ترَ بان.
او ماران، او سْیَه‌مارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟
وهدے یَهیایا دیست که پَریسی و سَدوکی رُمبئے بازێن مردم پاکشۆدی گِرَگا آییئے کِرّا آیگا اَنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او سْیَه‌مارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟!
گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے، زبانا په مکر و پرێبا کارَ بندنت، گَرّمارئے زَهرِش لُنٹانی چێرا اِنت و
بله هچکَس زبان و لِلّکا لگام کرتَ نکنت. زبان سرکَشّێن شِرّے که چه کُشۆکێن زهرا پُرّ اِنت.
