7 او هُدا! منی دل مُهر اِنت. منی دل مُهر اِنت و سئوت و سازَ جنان.
آ چه بدێن هالانَ نتُرسیت، دلی جَم اِنت، تئوکلی هُداوندئے سرا اِنت.
بدکاران په من دامے چێر گێتکگ، بله من چه تئیی رهبندان نٹگلتگان.
گۆن هُداوندا گوَشان: ”تئو منی هُدا ائے.“ منی پریات و زاریا گۆش دار، او هُداوند!
منا چه هما داما برکّێن که بدکاران چێر گێتکگ، چه آیانی تَلکا.
هُداوندُن شۆهاز کرت و منا پَسّئوی دات، چه منی سجّهێن تُرسان منا آزاتی کرت.
چیا که مُپت و ناهکّا په من دامِش چێر گێتکگ و په منی اَرواها کلِّش کۆتکگ.
آییئے پتنه وتی سرا کپیت و پَساتی هم سرا لگّیت.
تهنا اِشیئے سرا نه، وتی سکّیانی سرا هم گَل و شادهیَ کنێن، چێا که زانێن سکّیئے بَر و سَمر سبر و اۆپار اِنت.
